Mees Martin (7)
Als de deur na 10 minuten weer openzwaait komen mijn sjattepetattepetoemelen weer naar binnen, Duncan klaagt dat Bas hem in de rij geduwd heeft. Bas zegt dat Duncan eerst duwde, Duncan zegt dat dat mocht omdat Bas voor hem probeerde te gaan staan. Ik herinner ze aan de afspraak ‘stop hou ermee op’ (de eerste keer zeg je dat gewoon, de tweede keer nog luider, duidelijker en nadrukkelijker en wanneer dat niet helpt ga je naar de juf of meester). ‘Oh ja’, ze kijken elkaar aan en lachen enigszins schaapachtig. Vervolgens lopen de heren naar de gang om de jas op te hangen, de tas te pakken en op hun eigen plekje te gaan zitten om te eten. Alle anderen zitten inmiddels al, behalve Jairen, Maud zit op zijn vertrouwde plekje op de bank en hij wacht dan liever gewoon af tot ik het voor hem regel. Toen ik dat de laatste keer niet deed stond hij er, nadat iedereen klaar was met eten en alle tassen alweer ingepakt waren, nog steeds. Je mag dan wel verwachten dat kinderen uiteindelijk zelf initiatief nemen of een alternatief zoeken maar dan ontdek je weer; ieder kind is anders en niets is vanzelfsprekend. Jairen heeft een enorme spanningsboog, vooral wat afwachten betreft. Maud sputtert tegen, ze houdt wel van een plagerijtje en schuift triomfantelijk haar derrière meer naar rechts waardoor het hoekje van de bank voor Jairen vrij komt en hij met een zucht gaat zitten. Het eten is altijd heel gezellig, de kinderen moeten wel blijven zitten tot we (na ongeveer 15-20 minuten) gaan opruimen, ik schuif altijd wisselend bij een groepje aan met mijn banaan en boterham en meestal wordt er goed doorgegeten. De verwachting dat eten vanzelf gaat moet ik twee maal dagelijks bijstellen, iedere dag is er wel een moeder die me vraagt erop te letten dat alles opgegeten en gedronken wordt. Er wordt vaak met deksels van boterhamtrommels gespeeld en soms zelfs met lege pakjes gegooid, er lekt een beker (de tas bleek al sporen te hebben nagelaten door de hele klas), de een heeft alleen yoghurtjes en een salami-worstje, de ander alleen koekjes en zoutstengels. Ik heb het opgegeven om ouders te vertellen wat wij onder gezonde voeding verstaan en heb het junkfood gewoon verboden tot het allerlaatste, pas als alles op is. Sinds Harry op de best opgeruimde tafel komt te staan (het is niet meer dan een keukenrol met een gezicht en krullen) wordt er enorm goed opgeruimd, iedereen voelt zich verantwoordelijk voor zijn groepje en zelfs die plasticjes van die rietjes van die pakjes die zich als confetti door de klas verspreiden zijn helemaal verdwenen. Harry inspecteert de tafels, het begint altijd met een 10 en voor ieder prulletje gaat er één punt vanaf, dit keer winnen de appels, er wordt luid gejuicht, de anderen kijken sip, tja, je moet ook leren incasseren ……….
……. wordt vervolgd …….