Laten we weer naar het kind kijken

Ik ben pedagoge en ik voel mij zeer betrokken bij het jonge kind en de ontwikkeling daarvan in de huidige tijd. Mijn mening is dat de kinderen niet voor zichzelf kunnen opkomen en op deze manier wil ik dat graag voor ze doen.

Ik vind de tendens van deze tijd erg zorgelijk. In mijn beleving worden kinderen niet meer gezien voor wie ze zijn. De kleuters zitten vaak in grote groepen van 30 kinderen. Dat betekent dat er voor deze kinderen heel veel prikkels zijn in hun omgeving. Ze moeten tegenwoordig werkjes en cito toetsen doen. Ze leren dus al op hele jonge leeftijd dat het gaat om presteren in het leven. Terwijl het volgens mij helemaal niet daarom gaat in het leven. Het gaat er volgens mij om dat een kind de ruimte en de tijd krijgt te ontdekken wij hij is als persoon en dat hij al jong kan ontdekken in zijn eigen tempo welke talenten hij heeft. Zodat kinderen bewust leren te worden van zichzelf en wat ze in huis hebben. Volgens mij krijg je op deze manier succesvollere kinderen dan de stressvolle en dwingende manier waarop het nu gaat. Naar mijn mening wordt er enorm gekeken naar het forceren van de ontwikkeling op punten waar kinderen minder goed in zijn. Dit is slecht voor het zelfbeeld. En ik denk dat je meer uit kinderen kunt halen wanneer je focust op waar ze goed in zijn. Dat zou ook in de toekomst beter zijn wanneer ze een keuze moeten maken voor een studie. Veel jongeren hebben geen idee! Ze weten niet wat hun talenten zijn. Ze weten niet of ze creatief zijn. Dat is er allemaal uitgestampt tijdens de schooltijd, omdat ze mee moesten doen met de rest. Omdat het in deze maatschappij belangrijker is alle kinderen hetzelfde mee te geven in naam van succesvol worden in plaats van te kijken naar wie het kind nu eigenlijk is als persoon met al zijn mooie en grootse talenten. Zo krijg je naar mijn mening schoolverlaters en jongeren die studies niet afmaken en maar blijven wisselen van studie.

Dan heb ik nog niet eens gesproken over alle labels die maar afgevuurd worden op kinderen. Hoe komt het toch dat tegenwoordig zoveel kinderen ADHD hebben? Nou, wat denk je zelf ( is mijn gedachte steeds)? Grotere klassen, hogere werkdruk op school, minder aandacht voor het individuele kind, meer huiswerk, een druk sociaal leven. Het lijkt om prestatie te draaien in deze maatschappij! Wanneer je niet voldoende meedraait in de klas zoals verwacht wordt door de huidige maatschappij, dan heb je ADHD of PDD-NOS. Maar als we er met zijn allen over nadenken is het nogal wat om zo lang stil te zitten en te luisteren op school. Zeker voor de allerkleinsten. Wanneer ik zelf colleges volgde viel mij op dat ik na een half uur luisteren mijn aandacht ook wel verslapte. Ik krijg dan behoefte aan interactie en even bewegen. En toch heb ik geen ADHD. Voor een kind moet het heel moeilijk zijn om de hele dag op school te zitten. En er zijn volgzame kinderen die maar netjes en braaf blijven zitten en er zijn er die dat gewoonweg niet doen terwijl het van ze verwacht wordt. Dat kun je ook temperament noemen. Of is dat ADHD of PDD-NOS? Ik vind het sowieso nogal heftig dat leerkrachten deze stoornissen in de mond nemen ( wat in mijn omgeving zorgelijk veel gebeurd op het moment). Dat is naar mijn mening onprofessioneel. Ik heb geleerd tijdens mijn opleiding dat alleen een psychiater dit uit mag spreken. Een leerkracht of een pedagoog mag alleen gedrag benoemen.

Blijven we deze kinderen dwingen zich aan te passen aan de maatschappij en ons onderwijssysteem of moeten we maar eens gaan kijken wat onze kinderen nodig hebben om zich als volwaardige zelfbewuste en zelfverzekerde mensen te ontwikkelen? Ik pleit voor het laatste. Tijden veranderen, maar generaties en mensen ook. Ik denk dat het tijd is om naar onze kinderen te luisteren en van hen te leren in plaats van hen uitsluitend te laten doen wat wij willen en op de manier die wij willen. Als we kijken naar wat de kinderen nodig hebben om zich te ontplooien en te ontwikkelen, krijgen ze volledig de kans te groeien als volwaardige mensen. Zelfbewust en zelfverzekerd. Het gedrag van kinderen kunnen we als een signaal beschouwen dat we het anders moeten aanpakken. Luisteren en observeren. Daar kunnen wij nog eens wat van leren. Daar zul je versteld van staan!

Suzanne Otter